Konteksty socjologiczne

Koronatramwaj upalny. – Przepraszam panią – mężczyzna z włochatym torsem zaczepia kobietę w półdystansie (społecznym). – Tak?...

Od tygodnia nie potrzebujemy maseczek w przestrzeni otwartej, ale… cały czas powinniśmy trzymać dystans dwóch metrów od innych osób...

Rozmowa o koronapomaganiu opublikowana 16.04.2020 na stronie „Tygodnika Powszechnego”...

Autobus. Starsza pani szuka miejsca wolnego (od koronawirusa). Wreszcie siada. Kładzie na kolanach torbę i zaczyna delektować się wyciągniętą z niej rumianą chałką. – Stop! – zza pstrokatej maseczki osłaniającej twarz stojącej nieopodal kobiety wydobywa się przeszywający krzyk. – Epidemia...

Rozmowa o pierwszym tygodniu kwarantanny opublikowana 27.03.2020 na stronie „Tygodnika Powszechnego”...

Autobus pachnący nęcąco rozpylonym pogromcą koronawirusa. Kilka osób... – Przepraszam, a dlaczego panie siedzą razem? Przecież jest pandemia i tak nie wolno! – mężczyzna w maseczce w błękitną pepitkę zaczepia dwie panie 60+. – A co panu do tego? –...

Autobus pachnący nowością. Wchodzi dziewczyna 35 plus (a może) minus 5. – Przepraszam – zaczepia kierowcę. – Czy tu jest łijfij? – Co takiego? – kierowca robi pięciozłotówkowe oczy. – No, łijfij czy tu jest, no tu u pana w...

Tanie Linie Kolejowe. Z grubsza gdziekolwiek. – A wy, dziewczyny, co tutaj robicie? – konduktor 50+ zagaduje trzy licealistki ściśnięte w przejściu między wagonami. – A my tak sobie stoimy... – tłumaczy jedna z nich. – Tu jest zimno, przejdźcie...

Autobus z trudem przemierzający przyprószone śniegiem ulice. – Ale biało się zrobiło! – pani w (co najmniej) ćwierćwiecznym, burozielomym palcie zaczepia pasażerkę siedzącą obok. – Tak, faktycznie – sąsiadka w morelowej czapce przytakuje, uśmiechając się kurtuazyjnie. – A mówią, że...

Wiosennie (choć styczeń), w autobusie sielankowo. Pod oknem mama 25+. Jedną ręką buja rytmicznie spacerówką, w drugiej trzyma smartfon, głaszcząc ekran raz po raz kciukiem. – Halo! Looooo! – woła bobas, czarując otoczenie. – Ależ ślicznyż chłopiec, olololooo – zachwyca...

Metro. On siedzi. Ona stoi. Wampowata trzydziestka: postrzępione blondkosmyki wystające spod czapki, kocie oczy podkreślone niesubtelnym makijażem, krwistoczerwone, nienaturalnie wydatne usta. – Proszę, proszę, usiądź – woła chłopak, podrywając się ochoczo z miejsca. – A co, jestem taka stara czy...

Metro. Dwie panie (mniej więcej trzykrotnie pełnoletnie) rozmawiają „o pogodzie”: – Lubię jeździć metrem. – A ja nie. – To dlaczego jeździsz? Musisz? – Nie, właściwie nie. – To czemu? – Bo tu tak świeżo wieje, a tam na górze...

Świątecznie udekorowany pociąg metra. Dwóch chłopaków: jeden – na oko dziesięciolatek i drugi – pewnie brat, bo wygląda jak jego kopia, tyle że napompowana do dorosłych rozmiarów. – Patrz, światełka! – mały biega uciesznie po wagonie. – A tu jakie...

Obrzydliwie poranne TLK. I okrutnie senne. Wtem… – Mamooo! Tatoooo! – wzburzony chłopiec wyskakuje z toalety. – Co się stało, synku? – trwoży się mama. – Dziura w pociągu!!! – Nie żartuj. – Naprawdę, chodź! No chodź!!! – OK, ja...

TLK. Wagon bezprzedziałowy. Dwie panie w wieku prababciowym. Jedna – w szafirowym sweterku, z różowo–złotą apaszką oplatającą ściśle szyję. Druga – w miodowej bluzce z broszką w kształcie jamnika (z ukruszonym ogonkiem). – Co za pociąg... – pomstuje pani miodowa....

„Autobus czerwony, a w nim ludzie, choćby każdy z was”. Nagle: – Kurrrwa, no wpisz tu login! – wola niepozorny dwudziestokilkulatek do wymiętej codziennością kumpeli. – Przecież, kurrrrrwa, wpisuję – dźwięczne „rrrrr” działa pobudzająco: ciekawsko-purytańskie spojrzenia pasażerów biegną gremialnie ku...

Za dziesięć minut trzynasta. W metrze delikatne poruszenie, a to za sprawą spektakularnego wejścia porażającej wizualnie kobiety: wzrost siatkarski, falujące włosy platynowy blond, sceniczny makijaż, nogi, których dłuuugość podkreśla pąsowa spódniczka niepomyślnie zakrywająca część ciała służącą (zasadniczo) do siedzenia. –...

Rondo Daszyńskiego. Stacja końcowa metra. W wagonie pusto, tylko przy wyjściu starszy pan. Odziany w popielatą kurtkę, z owiniętym wokół szyi shrekowym szalikiem. Siedzi nieruchomo: oczy zamknięte, twarz kamienna. – Przepraszam, czy coś się stało? – pytam nieśmiało. – ......

Stare Miasto. Przystanek autobusowo–tramwajowy. Kobieta w lawendowym płaszczyku wpatruje się intencjonalnie w mężczyznę zaczytanego po uszy (zakryte szczelnie kapturem): – Przepraszam pana, to ciekawe? – zagaduje. – ... – mężczyzna z wolna podnosi oczy znad „Opowieści bizarnych”, fetując nieznośnie ciszę....

E–2 ekstremalnie poranny, ale już dość tłoczno. – Proszę pana – dziewczyna w amarantowej czapce szturcha chłopaka wijącego się nieprzytomnie wokół żółtej rury spinającej dach autobusu z podłogą. – Ygirl... – brzmi półświadomie. – Proszę stać prosto, pan ciągle na...